از آنجائیکه گردشگری پدیده ای چند وجهی محسوب می شود می توان صنعت گردشگری را از دیدگاههای مختلف اعم از اقتصادی ، جامعه شناختی ، جغرافیایی و مدیریتی مورد بررسی قرارداد و تعاریف مختلفی برای آن در نظر گرفت .

با توجه به تعاریف بسیار متنوع ا زگردشگری سه ویژگی اصلی اساس تعریف گردشگری است به عبارتی مدت زمان سفر ، فاصله مکانی و انگیزه های سفر چهارچوب تعریف گردشگری را تشکیل میدهد.

با این تعریف جهانگرد به کسی اتلاق می شود که مدت زمان سفر او بیش از ۲۴ ساعت و کمتر از ۱۲ ماه به طول انجامد ، فاصله مکانی مسافرت باید بیش از ۷۰کیلومتر باشد و سفر او بایکی از انگیزه های تفریحی ، استراحتی ، فرهنگی ، دیدار از آثار باستانی و تاریخی ، بازدید از مناظر طبیعی و یا موارد مشابه صورت گیرد .

اساس صنعت گردشگری بر وجود و بهره مندی از تفاوت استوار است در واقع گردشگران برای بهره مندی از چشم اندازها و محیط هایی همچون محیط زندگی خود ، دیدار با مردمانی همچون سرزمین خود و بازدید از اماکن و میراث های فرهنگی مطابق با جامعه خویش به طور معمول پای به سفر نمی گذارند ، بلکه این وجود اختلاف ها و تفاوت ها است که جذابیت سفر را افزایش می دهد .

تفاوت صنعت گردشگری با صنایع دیگر در این است که هزینه های حمل و نقل به عهده متقاضی است نه عرضه کنندگان ، چرا که گردشگر برای بهره مندی از کالا وخدمات صنعت گردشگری ناگزیر از سفر به سرزمین مقصد است .

نقش نظام اطلاع رسانی در صنعت گردشگری چشمگیر است ، چرا که تنها راه اطلاع یابی از خصایص مقصد گردشگری سفر است  ، در اینجاست که نقش اطلاعات و اطلاع رسانی در معرفی کالا و خدمات اهمیت بیشتری پیدا می کند.

گردشگری صنعتی فصلی است به این معنا که جاذبه های گردشگری به خصوص جاذبه های طبیعی همچون سواحل ، کوهسارها ، بیابان ها و نظایر آن اغلب در فصل های خاصی از سال توجه گردشگران را به  سوی خود جلب می نماید .

گردشگری صنعتی کاربر است در واقع این فعالیت در گشایش فرصت های شغلی در جوامعی که دارای معضل بیکاری هستند و از جاذبه و قابلیت های صنعت گردشگری برخوردارند ، موثر است .

در صنعت گردشگری برخلاف صنایع دیگر کالا و خدمات تولید شده عمدتا غیر قابل انبار کردن هستند ، که این ویژگی از خصایص منفی و نقاط آسیب پذیر گردشگری محسوب می شوند ، از جمله این کالا و خدمات غیرقابل انبار اتاق های خالی هتل یا رستوران ، صندلی های خالی در هواپیماست .

چتری بودن صنعت گردشگری از مزایای بسیار مفید و موثر در رشد و پیشرفت جامعه است به گونه ای که صنعت گردشگری طیف گسترده ای از فعالیت های اقتصادی را گردهم می آورد به علاوه صنعت گردشگری بخش پیشرو در اقتصاد به شمار می رود چرا که همانند لوکوموتیو رشد در اقتصاد دارای پتانسیل گردشگری نقش تعیین کننده ای خواهد داشت . صنعت گردشگری نسبت به تغییرات درامد و قیمت بسیار حساس است در واقع هرچه سرانه درآمد ملی بیشتر شود ، کیفیت زندگی مردم بالاتر رفته و تقاضا برای سفر و گردش نیز بیشتر خواهد شد .

محصولات صنعت گردشگری قابل بهره برداری دوگانه است به این معنا که هم ساکنان مبدا و هم ساکنان مقصد می توانند از وجود کالاو خدمات بهره مند شوند به بیان دقیق تر کالاها و خدمات گردشگری به طور عام هم از سوی گردشگران و هم از سوی ساکنان محلی بهره برداری می شوند به عنوان مثال می توان به سرمایه گذاری در زیرساخت ها نظیر امنیت ، ارتباطات و بهداشت اشاره نمود .

اما صنعت گردشگری دارای منافع غیر اقتصادی بسیار است و این موضوع به یکی از نقاط قوت این صنعت به عنوان فعالیتی چند بعدی است که از نقاط تمایز آن با بسیاری تولیدات کالاها و خدمات دیگر نیز به شمار می رود ، از مهمترین منافع غیر اقتصادی صنعت گردشگری گسترش ایده " گفتگوی تمدن ها " می باشد ، چرا که در نهایت به یک مشارکت جهانی و در نهایت به یک صلح جهانی و امنیت و آرامش جهان منجر می شود ، از آنجائیکه سمت تقاضا در صنعت گردشگری به شدت تحت عوامل غیر اقتصادی قرار دارد ، وقوع بی ثباتی های سیاسی ، تروریسم و گسترش بسیاری از بیماری های خاص از جمله مسائل آسیب زننده به صنعت توریسم هستند .

با توجه به هدف نهایی سازمان جهانی گردشگری که در نهایت به صلح جهانی می انجامد ، اهداف هشت گانه سازمان جهانی گردشگری که در سال ۲۰۰۰ میلادی در سازمان ملل بر روی آن توافق گردید و به عنوان اهداف  توسعه هزاره شناخته می شود عبارت است از :

۱) ریشه کن کردن فقر جهانی

۲) تامین آموزش ابتدایی در سطح جهانی

۳) برابری جنسیتی و توانمندسازی زنان

۴) کاهش مرگ و میر اطفال

۵) بهبود وضعیت مادران

۶) مبارزه با ایدز، مالاریا و سایر بیماری ها

۷) تضمین پایداری محیط زیست

۸) مشارکت جهانی برای توسعه